Και κοντά στα παιδιά που περιμένουν με τις καρδιές ορθάνοιχτες, περιμένουν κι όλου του κόσμου οι πονεμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι νοσούντες, οι τελώνες κι οι πόρνες. Η πλατύχωρη αναμονή τους είναι η φάτνη. Εκεί το καρτερούνε κι εκεί γεννιέται το θείο βρέφος. Αυτοί είναι του σταύλου τ\' άχερα. Του σταύλου που δεν ξενίζει ο πόνος του Θεού, που είναι και πόνος του ανθρώπου. Γεννιέται, δηλαδή, στις ψυχές και στις προσευχές των νηπίων, των καθαρών τ? καρδί? παιδιών κάθε ηλικίας. Αυτά γιορτάζουν. Οι υπόλοιποι διακοπεύουν. Γι\' αυτό και ξώφαλτσα τους περνάει η γιορτή.
Αλλά -να το πούμε κι αυτό- κι οι υπόλοιποι δεν μένουν ολότελα αδιάβροχοι στην χαρά της. Ετούτες τις ημέρες μαλακώνουν κάπως οι άνθρωποι και γίνονταν καλύτεροι - έστω για λίγο. Υποχωρούν οι εγωισμοί και τσουγκράν τα ποτήρια τους. Κι όσοι δεν έχουμε απογίνει ολότελα, πέρα από το συναισθηματικό ξεχείλωμα και την φωταγωγημένη αμηχανία των ημερών, ξέρουμε τι σημαίνει και το συμπόσιο κι η συντροφιά. Και μακάρι ν\' αξιωθούμε να μας σταθεί η μπουκιά στο στόμα, που κάποιοι πεινούν, κάποιοι διψούν και κάποιοι γυμνητεύουν. Που κάποιοι είναι πιο ξένοι κι από εμάς στην χαρά των Χριστουγέννων.